Dag 241
De afterparty
Gisteren vierde ik mijn 49e verjaardag. Een jaar geleden vierde ik mijn 48e verjaardag in het ziekenhuis. En ondanks mijn constante optimisme is het toen wel een paar keer door mijn hoofd geschoten dat het weleens mijn laatste verjaardag kon zijn. Een gedachte die ik toen en nu niet kon verdragen en ik ben dan ook intens dankbaar dat ik dat nu ‘gewoon’ kan navertellen.
Ik werd gisterochtend, na een slechte nacht, brak wakker met 38,8°C. De afspraak is bellen naar het ziekenhuis boven de 38.5°C, maar ik moest er niet aan denken dat de arts mij naar het ziekenhuis zou laten komen op mijn verjaardag. Vooral ook omdat Cato later op de dag meedeed aan de #Swimtofightcancerjunior en ik dat voor geen goud wilde missen. Vorige week, toen Floor meedeed aan de grote #Swimtofightcancer, begon mijn dag precies hetzelfde. En toen knapte ik in de loop van de dag weer op. Ik hoopte nu op hetzelfde.
Ik heb het nog een poosje aangekeken en de koorts zakte langzaam steeds een beetje. Uiteindelijk heb ik toch nog maar even gebeld met het ziekenhuis. Gelukkig kende ik de hematoloog van dienst goed genoeg (en zij mij) om aan de telefoon goede afspraken te kunnen maken over wanneer ik écht zou moeten komen. En we vertrouwden elkaar erop dat we geen risico’s zouden nemen.
Gelukkig bleef de koorts steeds verder zakken en heb ik uiteindelijk een hartstikke leuke dag gehad.
De energie om mijn verjaardag uitgebreid te vieren had ik niet, maar in de ochtend was er een klein clubje visite voor een uurtje en dat was precies leuk. Ik ben ontzettend verwend met leuke cadeautjes en Cato had een prachtige taart voor me gemaakt, die heerlijk smaakte!
’s Middags gingen we naar het zwembad voor het grote zwemspektakel. Alle kinderen hebben het fantastisch gedaan en samen hebben ze een prachtig sponsorbedrag bij elkaar gezwommen voor onderzoek naar kanker.
Ik ben ontzettend trots op Cato, die haar tempo de eerste 250 meter aanpaste aan haar kleinste teammaatje, om zo gezellig samen op te zwemmen en haar te steunen en daarna de laatste 750 meter in haar eigen tempo als een dieseltje heeft afgelegd.
Na het zwemmen heb ik een uurtje op bed gelegen, zodat ik nog wat energie zou opdoen om met z’n vijven uit eten te gaan. Dat is niet helemaal gelukt, ik zat een beetje te knikkebollen aan tafel en de pannenkoek smaakte voor geen meter. Maar wat genoot ik desondanks van het feit dat ik daar zat, met mijn lieverds, op mijn verjaardag. De flauwe grappen die over de tafel gingen, het schaterlachen van de kinderen, mijn grote rijkdom.
Ook alle verjaardagskaartjes en de felicitaties die ik via WhatsApp en Facebook van iedereen kreeg (en zelfs een cadeautje in de blauwe kliko), maakte dat ik me heel jarig voelde. Heel erg bedankt daarvoor!
Kortom, ik ben een dankbaar mens.
En niet alleen voor mijn verjaardag en voor mijn fantastische gezin. Ik wil meteen maar eens gebruik maken van het moment om jullie allemaal heel erg te bedanken voor het afgelopen jaar. Voor de steun, vriendschap, liefde, hulp en medeleven in alle mogelijke vormen.
Het liefst zou ik iedereen persoonlijk noemen, maar ik ben te bang dat ik dan iemand vergeet en dat zou ik verschrikkelijk vinden. Ik noem dus voor de veiligheid geen namen, maar jullie weten zelf wel wie jullie zijn.
Er is het afgelopen jaar zo veel liefs uit soms onverwachte hoek gekomen, dat ik jullie graag allemaal even in het zonnetje wil zetten. Al die mensen die aan me dachten, die kaartjes stuurden en berichtjes op Facebook, de mensen die kaarsjes voor me brandden. De mensen die week in-week uit op bezoek kwamen in het ziekenhuis. De cadeautjes en ballonnen die ik kreeg.
De mensen die onze kinderen opvingen toen we dat zelf niet konden, of voor taxi speelden. De mensen die boodschappen haalden of de was deden. De mensen die er maandenlang voor gezorgd hebben dat ons huis regelmatig werd schoongemaakt. De mensen die met pannen soep voor de deur stonden of zelfs maandenlang wekelijks kookten voor ons. Mensen die ons inschreven voor bijzondere acties en ons daarmee de leukste uitjes en de mooiste herinneringen bezorgd hebben.
De mensen die precies wisten wat ze moesten zeggen op het juiste moment. Maar ook de mensen die het niet wisten, maar er wel voor me waren en luisterden. De mensen die in het ziekenhuis bleven slapen toen ik het zwaar had. De mensen die zich opgaven als stamceldonor, alle anonieme bloeddonoren die mij van liters bloed hebben voorzien.
De mensen die mij hun stamcellen hebben gedoneerd en daarmee mijn leven hebben gered 😉
En alle andere grote en kleine, lieve dingen die ik vergeet te noemen. Mensen zetten in een reactie vaak zoiets als: “Ik denk aan je, maar daar heb je alleen niks aan …” Maar echt, jullie hebben geen idee hoeveel kracht en steun ik daaruit heb gehaald in mijn donkerste dagen.
Dus daarom draag ik vandaag mijn blog op aan jullie allemaal, omdat ik niet weet hoe we het zonder jullie allemaal gered hadden, het afgelopen jaar.
Heel erg bedankt!
Liefs, Annemiek
Een verjaardagstoetje 
Lekker smikkelen bij Howdys 
Swim to ficht cancer jr. 
de prachtige taart van Cato 
Lieve Annemiek.
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag,tof dat je deze mijlpaal hebt mogen bereiken.
Ik wens je samen met je gezin een hele fijne na-vier verjaardag op deze dag en hoop dat je er echt van zal kunnen genieten!!
veel liefs en ook de hartelijke gelukwensen van mijn man.
Veel liefs Hans en Rita Edelenbos