Blog 9 mei 2019

Dag 119

Vandaag zijn we weer in Leiden geweest voor controle. De bloedwaarden zagen er goed uit. Het is allemaal nog steeds aan de lage kant voor 119 dagen na stamceltransplantatie, maar volgens dokter Tjon wel binnen de grenzen van het acceptabele, dus zij is tevreden. En dan zijn wij het ook. Er was ook goed nieuws uit het Erasmus, waar aanvullend onderzoek was gedaan naar mijn beenmerg; ook op moleculair niveau is er (op dit moment) geen leukemie meer traceerbaar. Aangezien mijn beenmerg nog niet voor 100% uit donorbloed bestaat en mijn 3% eigen cellen nog roet in het eten zou kunnen gooien, blijft dit een beetje spannend. Maar voor nu is het goed nieuws. Over 2 weken krijg ik nog een punctie en wie weet blijk ik dan inmiddels wél over 100% broerbloed te beschikken. Dat zou fijn zijn!

Na ons bezoek aan het LUMC kreeg ik een appje of ik koffie kwam drinken bij Du midi met mijn vriendinnetjes. Dennis heeft me er afgezet en ik heb heel gezellig geluncht met Miranda, Carry en Petra. Wat heerlijk om weer even met het echte leven mee te mogen doen! Dank jullie wel meiden, voor deze spontane en welkome actie! Jammer dat we er geen foto van hebben gemaakt.

Wat minder leuk is, is dat ik in een gesprek op mijn werk afgelopen dinsdag, gehoord heb dat mijn contract niet wordt verlengd. Vanaf 1 september ben ik officieel werkloos. Nu kwam dat niet als een verrassing, ik had zelf ook wel bedacht dat het Reinier de Graaf ziekenhuis weliswaar een heel fijne en sociale werkgever is, maar het blijft wel een bedrijf. Ik heb sinds het begin van mijn jaarcontract nog geen dag gewerkt en er is voorlopig nog geen zicht op (volledig) herstel, dus een contractverlenging lag niet erg voor de hand. Maar toch is het ineens wel even confronterend om te horen dat ik straks geen deel meer uitmaak van mijn werkplek.

Wat nog veel vervelender is, is dat ik er achter kwam dat de ziekte-uitkering, waar ik vanaf september recht op heb, waarschijnlijk wordt berekend over het jaar vóórdat ik ziek werd. Het jaar dus waarin ik mijn baan bij de Makro had opgezegd, en keihard bezig was met stagelopen, studeren, examens doen en thuis alle balletjes hooghouden. Het jaar waarin ik geen inkomen had… 
Ik krijg met een beetje pech straks dus 70% van nul euro als uitkering. Dat wordt financieel een enorme uitdaging. En ja, ik weet als geen ander dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan geld, maar ik weet ook dat geldzorgen het leven niet leuker maken dan het nu is.

Maar goed, laten we hopen dat ik wonderbaarlijk snel opknap en dat mijn weerstand weer zo hoog wordt dat ik veilig in het ziekenhuis kan werken. Dan kan ik hopelijk weer snel solliciteren op een nieuwe functie en hoeven we niet al te lang op zwart zaad te zitten. Volgens dokter Tjon is mijn afweer in januari 2020 waarschijnlijk wel weer zo goed dat dat zou moeten kunnen. En met een beetje geluk zijn mijn energielevel en concentratie dan ook weer op peil. Ik hoop het maar