Het is zoals het is.
Net als gisteren heb ik vandaag lekker bewogen; gefietst, gestept en 8000 stappen gelopen. Ik dacht dat als ik hier binnen goed aan mijn conditie zou werken, ik morgen en overmorgen buiten óók lekker zou kunnen wandelen!
Ik wist dat de kans klein was dat ik dit weekend naar huis zou gaan, omdat Dennis sinds donderdagochtend koorts en keelpijn heeft. Vanavond klonk hij aan de telefoon nog steeds als een zeehond, dus ik had me er al min of meer bij neergelegd dat het niet doorging. Ik had alleen nog wel een alternatief plannetje bedacht. Ik kon morgen natuurlijk ook met iemand een wandeling rond het ziekenhuis maken. Maar of dat toegestaan is moest nog even nagevraagd worden bij de artsen.
En toen kreeg ik het aan het begin van de avond koud en mijn temperatuur liep langzaam op tot aan het punt, waarop de dienstdoende hematoloog een halfuur geleden, aan de telefoon vanaf zijn huisadres zei: “We gaan een heleboel bloed afnemen om te kweken, u gaat weer aan de antibiotica via het infuus en u blijft dus het weekend in het ziekenhuis.”
Het infuus loopt inmiddels. En drie lieverds hebben enorm hun best gedaan om bloed uit mijn, door de chemo aangetaste, bloedvaten te krijgen. Dat is deels gelukt en omdat ze mij niet verder wilden kwellen hebben ze het overige deel maar achterwege gelaten.
‘Het is zoals het is’
Dat heb ik nogal eens gezegd de afgelopen maanden. Een mooie spreuk om morgen eens een papieren tegeltje voor aan mijn muur van te knutselen.
Het weekend is overigens nog leeg qua bezoek, omdat ik er eigenlijk niet zou zijn. Dus als iemand (die zelf niet verkouden, zwak, ziek of misselijk is) zin heeft in automatenkoffie en een spelletje kaarten verliezen (want leukemie patiënten moet je altijd laten winnen, regel nummer 1), stuur dan even een berichtje. Dat mag via Whatsapp of hieronder in een reactie.
Het kan ook zomaar zijn dat ik morgen voor pampus lig en geen zin heb ik visite, dan zeg ik alle visite weer net zo makkelijk af, want zo’n diva ben ik wel ?
Tenslotte nog even iets heel anders. Er vragen veel mensen naar Katja. Ik wil er, uit respect voor haar privacy, niet teveel over zeggen. Maar ze is in ieder geval niet hier in het Haga terug geweest. Haar behandeling wordt in een ander ziekenhuis vervolgd. Ik heb haar al even niet gesproken, maar de laatste keer dat ik haar sprak was ze positief over haar gevonden donor en net zo vastberaden als ik ben om zich hieruit te knokken!
Ik gun haar vooral het allerbeste, maar ik mis mijn maatje hier ontzettend!