Een berichtje na de eerste 24 uur thuis. Toen we gisteren aan het eind van de middag het ziekenhuis uitliepen, was het heerlijk om de buitenlucht te voelen. Vanaf de huiskamer op de 15e verdieping werd ik uitgezwaaid door mijn lieve collega-patiënten. Het was nog een uitdaging om alle spullen in de auto te krijgen, maar uiteindelijk paste het nét.
In onze straat aangekomen vroeg ik Dennis om mij op ongeveer 300 meter voor ons huis uit te laten stappen, zodat ik nog een klein wandelingetje kon maken. Floor liep met me mee en het was een rare ervaring om voor het eerst weer op een ongelijke ondergrond te lopen. Acht weken lang liep ik alleen maar op de egale ziekenhuis vloer, nu moest ik ineens weer wennen aan de stoep.
Voor onze deur hadden zich inmiddels allemaal lieve buurtjes verzameld om me een welkom thuis te wensen.
’s Middags had Dennis nog samen met Carry en Ramon het hele huis schoongemaakt. Heerlijk om thuis te komen in zo’n fris huis!
De eerste keer naar onze eigen wc was ook wennen, ik dacht dat ik er al was, maar viel nog een halve meter achterover. Dat krijg je na 2 maanden op een hoog invalidentoilet plassen.
We hebben heerlijk gegeten, ik genoot van aan tafel zitten met het hele gezin en van het heerlijke eten van thuis (vooral van de gehaktballen die Cato altijd maakt).
Na het eten hebben we nog tv zitten kijken, fijn op onze eigen bank, met de poezen op schoot.
Om 23.00 uur ging mijn kaarsje uit en ben ik naar bed gegaan. Wat fijn om weer in ons eigen bed te slapen!
Vanmorgen werd ik wakker om 7 uur, maar omdat er niemand bloed kwam prikken of kwam vragen wat ik voor ontbijt wilde, viel ik ook weer in slaap tot 9 uur. Toen ik opstond zag ik dat de poezen alle speelgoedmuizen die ze in huis konden vinden op het voeteneind van mijn bed gelegd hadden. Wat een mooi welkom thuis❤
Als ontbijt kreeg ik een heerlijke omelet en later bij de lunch het broodje kroket, waar ik zó naar uitgekeken had. Na het ontbijt heb ik het laatste stukje van mijn sjaal gehaakt, waar ik in het ziekenhuis aan was begonnen.
Na de lunch vertrokken Dennis en de kinderen naar scouting en ging ik op míjn gemak douchen. Omdat het vandaag het jaarlijkse Jota spel was bij scouting (twee uur lang totale chaos en hectiek) en ik dat altijd zo leuk vind, ben ik op de fiets gestapt om even te gaan kijken. Het voelde aan als voor het eerst fietsen zonder zijwieltjes. Het was maar één kilometer en onderweg ben ik nog even bij de drogist gestopt voor een boodschap. Het was maar goed dat het een rustige route was, want ik moest zo mijn aandacht bij het fietsen houden, dat tegelijkertijd op het verkeer letten wel heel ingewikkeld was. Zó voelt dat dus waarschijnlijk ook voor bejaarden, dacht ik nog.
Bij scouting was het erg leuk. Gezellig om iedereen even te zien en heerlijk om de chaos van het spel mee te maken. Om 16.00 uur fietste ik weer naar huis en omdat het nog zulk heerlijk weer was heb ik, voordat ik naar binnen ging, ook nog een blokje om gewandeld. Wat is het genieten om vrij te zijn!
Toen een uurtje later iedereen weer thuis was hebben we de heerlijke lasagne gegeten die buurvrouw Christa kwam brengen. Stijn en Floor zijn nog terug naar scouting voor een avondspel. En ik zit met Dennis en Cato nu lekker onderuit met een filmpje, onder een dekentje op de bank, moe maar voldaan.
Het leven is mooi ❤
