Maand: oktober 2018

Vanmorgen ben ik met volle tassen en een knoop in mijn maag weer vertrokken naar het Haga ziekenhuis. Het afscheid van alles en iedereen thuis was dit keer zoveel lastiger dan in augustus, toen ik geen tijd had om me te realiseren wat er allemaal gebeurde.
De knoop in mijn maag was er vooral omdat vandaag ook de dag van de uitslag was, van de laatste beenmergpunctie. Het hele behandelplan hangt hier vanaf.

Bij aankomst op de afdeling hematologie voelde alles meteen weer vertrouwd. Mijn nieuwe tijdelijke thuis is kamer 27, naast de huiskamer, met uitzicht op Delft en de ochtendzon op mijn snoet.
Én kale muren, dus kom maar weer door met de post! ?

Nog even een pannenkoek gegeten voordat we Brabant weer achter ons lieten.
Helaas werd Floor ziek, nog vóór ze ook maar een hap genomen had. En ook Cato, die toch al niet fit was, voelt weer koortsig.
Nu dus maar gauw onderweg naar Delft en lekker naar bed.

Weer of geen weer, dat laatste dagje vrijheid vieren we in de Efteling!
Morgenochtend mag ik me weer melden op afdeling 15B van het Haga, maar nu nog even genieten met de grote G ❤

Vandaag had ik een kleine onderbreking van mijn herfstreces. Vanochtend om 9.30 uur had ik in het Haga Leyweg een afspraak voor een beenmergpunctie. Echt mijn hobby wordt het nooit, maar het viel wel een soort van mee. 

De uitslag van de punctie is woensdag bekend. Een heel spannend moment, want ik hoop dan te horen dat de chemokuren ervoor hebben gezorgd dat de leukemie weg is uit het beenmerg.

Om 13.00 uur had ik een afspraak bij de kaakchirurg, ook in het Haga, maar dan locatie Sportlaan.
Normaal doen ze altijd een preventieve screening bij de kaakchirurg voordat je aan de chemo begint, om te kijken of er gebitsproblemen zijn die risico’s kunnen geven tijdens de kuur. Maar omdat er bij mij in augustus geen tijd was om te wachten met de chemokuur, is die risicoanalyse nooit gedaan. Omdat mijn bloedwaarden voor het eerst sinds die tijd weer redelijk hoog zijn, deden ze dat nu.
Mijn gebit zag er goed uit, dus er hoefden gelukkig geen tanden of kiezen getrokken te worden.

Dankjewel Agathe, voor het taxiën vandaag, voor de morele steun en voor het lachen. Ik was blij dat ik in je hand mocht knijpen bij de punctie en dat je bereid was mijn gebitscontrole te doen, tijdens de afwezigheid van de kaakchirurg! ?

Morgen is waarschijnlijk mijn laatste dagje thuis, voordat het chemocircus weer gaat beginnen…

Wat een leuke middag bij De Zeetoren in Hoek van Holland! We zijn ontsnapt uit escape room ‘De Bomkoffer’. Echt een aanrader om eens te doen! We hebben genoten, dankjewel voor dit geweldige cadeau, Alain!
En daarna hebben we nog even uitgewaaid en koffie met iets lekkers genomen op het strand.

Net nog bij de apotheek geweest voor een antibioticakuur, in de hoop dat die het nieuw opgekomen herpes virus in mijn mond bestrijdt en ik niet morgen terug hoef maar het Haga.
Maar nu naar Schipluiden gewandeld en genieten met de grote G bij het Raadhuis❤
Dat pikt niemand me meer af!

Een berichtje na de eerste 24 uur thuis. Toen we gisteren aan het eind van de middag het ziekenhuis uitliepen, was het heerlijk om de buitenlucht te voelen. Vanaf de huiskamer op de 15e verdieping werd ik uitgezwaaid door mijn lieve collega-patiënten. Het was nog een uitdaging om alle spullen in de auto te krijgen, maar uiteindelijk paste het nét.
In onze straat aangekomen vroeg ik Dennis om mij op ongeveer 300 meter voor ons huis uit te laten stappen, zodat ik nog een klein wandelingetje kon maken. Floor liep met me mee en het was een rare ervaring om voor het eerst weer op een ongelijke ondergrond te lopen. Acht weken lang liep ik alleen maar op de egale ziekenhuis vloer, nu moest ik ineens weer wennen aan de stoep.
Voor onze deur hadden zich inmiddels allemaal lieve buurtjes verzameld om me een welkom thuis te wensen.
’s Middags had Dennis nog samen met Carry en Ramon het hele huis schoongemaakt. Heerlijk om thuis te komen in zo’n fris huis!
De eerste keer naar onze eigen wc was ook wennen, ik dacht dat ik er al was, maar viel nog een halve meter achterover. Dat krijg je na 2 maanden op een hoog invalidentoilet plassen.

We hebben heerlijk gegeten, ik genoot van aan tafel zitten met het hele gezin en van het heerlijke eten van thuis (vooral van de gehaktballen die Cato altijd maakt).
Na het eten hebben we nog tv zitten kijken, fijn op onze eigen bank, met de poezen op schoot.
Om 23.00 uur ging mijn kaarsje uit en ben ik naar bed gegaan. Wat fijn om weer in ons eigen bed te slapen!

Vanmorgen werd ik wakker om 7 uur, maar omdat er niemand bloed kwam prikken of kwam vragen wat ik voor ontbijt wilde, viel ik ook weer in slaap tot 9 uur. Toen ik opstond zag ik dat de poezen alle speelgoedmuizen die ze in huis konden vinden op het voeteneind van mijn bed gelegd hadden. Wat een mooi welkom thuis❤
Als ontbijt kreeg ik een heerlijke omelet en later bij de lunch het broodje kroket, waar ik zó naar uitgekeken had. Na het ontbijt heb ik het laatste stukje van mijn sjaal gehaakt, waar ik in het ziekenhuis aan was begonnen.

Na de lunch vertrokken Dennis en de kinderen naar scouting en ging ik op míjn gemak douchen. Omdat het vandaag het jaarlijkse Jota spel was bij scouting (twee uur lang totale chaos en hectiek) en ik dat altijd zo leuk vind, ben ik op de fiets gestapt om even te gaan kijken. Het voelde aan als voor het eerst fietsen zonder zijwieltjes. Het was maar één kilometer en onderweg ben ik nog even bij de drogist gestopt voor een boodschap. Het was maar goed dat het een rustige route was, want ik moest zo mijn aandacht bij het fietsen houden, dat tegelijkertijd op het verkeer letten wel heel ingewikkeld was. Zó voelt dat dus waarschijnlijk ook voor bejaarden, dacht ik nog.

Bij scouting was het erg leuk. Gezellig om iedereen even te zien en heerlijk om de chaos van het spel mee te maken. Om 16.00 uur fietste ik weer naar huis en omdat het nog zulk heerlijk weer was heb ik, voordat ik naar binnen ging, ook nog een blokje om gewandeld. Wat is het genieten om vrij te zijn!

Toen een uurtje later iedereen weer thuis was hebben we de heerlijke lasagne gegeten die buurvrouw Christa kwam brengen. Stijn en Floor zijn nog terug naar scouting voor een avondspel. En ik zit met Dennis en Cato nu lekker onderuit met een filmpje, onder een dekentje op de bank, moe maar voldaan.
Het leven is mooi ❤