Hagavlog 2

Vandaag, maandag 3 september, een vlog, omdat ik een beetje te lui ben om alles te typen. Wat ik vergeet te zeggen in de vlog, is dat ik net weer mee heb gedaan met de sportclub en ook gisteren en eergisteren heb gefietst en gestept, alles om mijn conditie een beetje op peil te houden.
Wat ik ook nog had willen zeggen is dat vandaag mijn eerste werkdag had moeten zijn. Dat was vanmorgen wel even een dingetje, dat ik nu niet als doktersassistente, maar als patiënt in het (verkeerde) ziekenhuis ben. Maar die dag komt ook nog wel, nu eerst maar eens focussen op deze ‘uitdaging’. Én ik heb een nieuwe vriendin gevonden op de afdeling, die in hetzelfde schuitje zit, waarmee ik samen in de huiskamer zit te haken. Dat maakt het leven ook weer wat gezelliger!
Liefs, Annemiek xxx

Zaterdag 1 september

Ik heb vannacht niet zo best geslapen, maar ook niet heel slecht. Ik werd gewoon heel vaak wakker, elk halfuur zo’n beetje, maar ik viel ook steeds weer snel in slaap. Overdag lijkt er een beetje een patroon te zitten in hoe ik mij voel. Net als de afgelopen 2 dagen werd ik ook vanmorgen om 5 uur misselijk wakker. En dat gevoel gaat eigenlijk niet meer echt weg, ondanks medicatie. Ik probeer een wit boterhammetje of wat yoghurt te eten, ik fris me op en kleed me aan in een bejaardentempo, krijg de dokter een keer op visite, maar tot een uur of 13.00 á 14.00 is het een beetje afzien en de klok vooruit kijken.
Maar na de lunch, die ook niet van harte naar binnengaat knap ik een beetje op. Dan ga ik mijn kamer af en een beetje rondwandelen op de afdeling, mits er geen etensluchtjes hangen, want anders ben ik meteen weer terug in mijn eigen Fort Knox. Ik probeer elke dag een kwartier te fietsen en wat oefeningen op de stepbank te doen. Ik heb vandaag voor het eerst weer even zitten haken, ik lees wat of kijk een beetje tv. En er komt 100 keer op een dag iemand langs die vraagt: Mevrouw Lutz, wat wilt u eten? De vraag alleen al is genoeg om mijn maag te laten protesteren, maar ik heb gisteren gemerkt dat ik als avondeten een tosti gelukkig goed verdraag. Verder probeer ik elke dag melk en eiwit- en proteïnerijke drankjes naar binnen te werken en volgens de diëtiste kan ik beter een stukje fudge of chocola eten dan een appel, dus dat doe ik ook braaf, tegen het eind van een dag, als mijn maag het toelaat.
Christa bracht armbandjes voor me mee . Voor de kinderen gebruiken we soortgelijke bandjes tegen reisziekte. D.m.v. drukpunten moeten de bandjes dat gevoel (ook veroorzaakt door chemotherapie) tegengaan. Ik hoop dat het helpt! Morgenochtend doe ik ze meteen om.
Ik krijg ook elke dag visite, daar kijk ik naar uit en geniet ik van, maar merk daar ook aan dat mijn energielevel daalt. Die 3 uurtjes op een dag, zijn ook echt genoeg. Dat is geen overdreven regel.
Vanavond kwam er een lieve vriendin langs, die mijn haar wilde knippen. Dan is de overgang van lang haar naar kaal over een week niet zo groot en sta ik straks ook niet met zulke lange plukken haar in mijn handen. Floor en Catomochten helpen en hebben allebei een vlecht gemaakt en afgeknipt om mee naar huis te nemen. Daarna heeft Shirley een lekker kort modelletje geknipt, waarvoor dank(!) en het bevalt prima!
Nu ga ik proberen nog wat calorieën naar binnen te werken, in de hoop dat de misselijkheid morgenochtend een beetje meevalt.
Oja, morgen verhuis ik naar een andere kamer (waarschijnlijk nummer 30). Ik heb vanavond al een beetje ingepakt. Dus morgen kan ik eindelijk de enorme berg kaarten ophangen op mijn nieuwe stekje!
Welterusten allemaal 

     

Midnight snack

Het voordeel van slapen met mijn kamerdeur wijd open, is dat ik me niet zo opgesloten en wat veiliger voel. Het nadeel is dat ik mijn arme, non-stop kotsende buurman zo goed kan horen…
Ik lees nog maar een stukje door, tot mijn ogen vanzelf dichtvallen en de nachtzuster haalt nog een kopje thee voor me. Want zo zijn ze, de schatten.

Tosti!

Alleen al van het idee aan een (warme) maaltijd draait mijn maag zich om, maar gelukkig iets ontdekt wat nog wél smaakt, yeey!
Hartelijk tosti!

Nieuwe baan!

Zo blij en dankbaar dat ik na twee jaar bikkelen aan mijn opleiding per 1 september eindelijk als doktersassistente aan de slag mocht in het Reinier, waar ik met zoveel plezier ook mijn stage heb gelopen. Op de poli dermatologie, een hele nieuwe start, wat keek ik daar al weken naar uit!
Hoe anders kan het leven lopen….
Maar ik ga knokken en vechten en ik kom écht hoor, lieve nieuwe collega’s, alleen nog even niet aanstaande maandag.

Donderdag 30 augustus

Het is zes uur in de ochtend en slapen zit er niet meer in. Dat is ook niet erg, want ik heb een prima nacht achter de rug. Mijn eerste nacht, sinds ik in het Haga ziekenhuis lig, zonder vertrouwd slaapmaatje veilig naast me. Maar het ging goed en ik ben de nacht zonder angst en paniek doorgekomen. Het lijkt erop dat ik een beetje begin te wennen aan mijn nieuwe omgeving en de situatie waarin ik ben beland.
De kamer waarin ik lig is eigenlijk bedoeld voor radioactieve patiënten, maar toen ik hier binnenkwam was er geen andere kamer beschikbaar. Ik ga in de komende dagen wel verhuizen naar een andere eenpersoonskamer op de afdeling, want maandag is deze kamer nodig. Het voordeel van deze kamer is dat je door de 2 loden deuren, die altijd dicht zijn, geen geluid meer hoort van de afdeling. Maar dat is ook meteen het nadeel, want ik voel me nogal geïsoleerd en claustrofobisch. En ‘s nachts word ik daar onrustig van. Gelukkig heeft de nachtverpleging het automatisch dichtvallen van de twee deuren gisteren gehackt en nu staan de deuren gewoon open.

Vandaag is dag 3 van de eerste chemokuur, die 7 dagen duurt. Ik krijg via een centrale lijn, die onder mijn sleutelbeen is ingebracht (een soort infuus), 2 verschillende middelen toegediend. Het een loopt 24 uur per dag, 7 dagen lang, het ander krijg ik alleen tijdens de eerste drie dagen toegediend (vandaag dus voor het laatst) en loopt 3 uur per dag, vanaf ongeveer 14.00 uur.
Daarnaast kunnen er nog allerlei andere medicijnen door die centrale lijn toegediend worden, zoals antibiotica, maar ook bloedtransfusies. Er wordt ook regelmatig bloed afgenomen uit diezelfde lijn. Verder krijg ik nog een hele berg pillen die ik moet innemen, tegen misselijkheid en ter bescherming van mijn organen. Van de chemo gaan ook mijn goede cellen kapot, dus ik word in de loop van de tijd steeds zieker. Hoe ziek, dat weet niemand.
Volgende week dinsdag is de eerste dag na de chemo, al mijn weerstand is dan weg. Ik zit dan in mijn ‘dip’, zoals dat heet. In Delft zou dat betekenen dat ik dan niet meer van mijn kamer af mag, in de kamer wordt dan de druk verlaagd. Maar in het Haga staat de hele afdeling onder die lage druk, dus is mijn bewegingsvrijheid niet zo beperkt (hopelijk voel ik me dan ook niet zó ziek dat ik alsnog alleen maar op mijn kamer kan blijven). De reden dat de bezoekregels hier erg streng zijn (handhygiëne, geen bloemen, geen kinderen onder de 14 jaar, of mensen die zelf bv verkouden zijn, slechts 3 x per dag een uurtje bezoek) is dus ook omdat hier af en toe mensen over de afdeling wandelen die echt heel ziek en zonder weerstand zijn.

Er komt hier elke dag een zaalarts, de diëtiste komt een paar keer per week met tips en om te kijken of ik nog wel eet. Er is een psycholoog geweest waar ik regelmatig mee kan kletsen. En gisteren kwam de fysiotherapeut een fittest afnemen. Aan de hand van de uitslag maakte ze een schema waarmee ik aan de slag kan.
Ik ben sinds gisteren lid van de meest sneue sportklas van Nederland, ik ben de enige die nog haar heeft en iedereen sleept een infuuspaal achter zich aan. Maar het is belangrijk om zo fit mogelijk te blijven, dus 3 x per week gaat ons klasje in de weer met gewichtjes, stepbanken en hometrainers. Op de andere dagen is het de bedoeling dat ik een kwartiertje fiets en regelmatig een rondje rechtsom over de afdeling loop en dat varieer ik dan met een rondje linksom, om de spanning er een beetje in te houden.
Ook is het belangrijk om zo lang het gaat goed te blijven eten. Zoveel mogelijk calorieën naar binnen werken, om straks op te teren, dat is een beetje het advies. Ik mag echt alles snoepen wat ik maar wil. Jammer genoeg gaat alles tegen heug en meug naar binnen. Ik ben steeds misselijk en heb constant een vol gevoel, alsof je nét zwaar getafeld hebt en er meteen daar achteraan weer iemand met een maaltijd voor je neus staat.

Wat heerlijk is, is de stortvloed aan lievigheid van iedereen om ons heen. De postbezorger sluipt met mijn kaarten en pakketjes heel zachtjes de kamers van de andere patiënten voorbij, omdat het anders zo zielig is. De berichtjes die ik lees zijn hartverwarmend en uit allerlei hoeken komt hulp voor thuis. Ik ben ook ontzettend trots op mijn lieve gezin. Dat ben ik altijd al, maar wát een superman en superkinderen heb ik toch. Zielsgelukkig ben ik met ze! 
We voelen ons enorm gesterkt door jullie allemaal en ik ben blij met mijn keuze om mijn verhaal met jullie te delen. Ik pluk daar zelf enorm de vruchten van, merk ik.
Ik lees álles, maar ik reageer maar af en toe, omdat het gewoon niet lukt, qua hoeveelheid en qua energielevel. Ik weet ook dat niemand dat van me verwacht, maar ik wil even laten weten dat ik wel alles zie wat er binnenkomt.

Ik begon dit blog om 6.00 uur vanmorgen, ik heb er steeds een stukje aan geschreven en het is inmiddels 14.30 uur. Het grootste deel van de tussenliggende tijd was ik te beroerd om iets anders te doen dan liggen en mijn eten binnen proberen te houden. Maar nu voel ik me weer even oké, dus ik ga nog maar eens een eindje fietsen, voordat de buuf zo op visite komt.
Tot later!

Liefs, Annemiek