Donderdag 30 augustus

Het is zes uur in de ochtend en slapen zit er niet meer in. Dat is ook niet erg, want ik heb een prima nacht achter de rug. Mijn eerste nacht, sinds ik in het Haga ziekenhuis lig, zonder vertrouwd slaapmaatje veilig naast me. Maar het ging goed en ik ben de nacht zonder angst en paniek doorgekomen. Het lijkt erop dat ik een beetje begin te wennen aan mijn nieuwe omgeving en de situatie waarin ik ben beland.
De kamer waarin ik lig is eigenlijk bedoeld voor radioactieve patiënten, maar toen ik hier binnenkwam was er geen andere kamer beschikbaar. Ik ga in de komende dagen wel verhuizen naar een andere eenpersoonskamer op de afdeling, want maandag is deze kamer nodig. Het voordeel van deze kamer is dat je door de 2 loden deuren, die altijd dicht zijn, geen geluid meer hoort van de afdeling. Maar dat is ook meteen het nadeel, want ik voel me nogal geïsoleerd en claustrofobisch. En ‘s nachts word ik daar onrustig van. Gelukkig heeft de nachtverpleging het automatisch dichtvallen van de twee deuren gisteren gehackt en nu staan de deuren gewoon open.

Vandaag is dag 3 van de eerste chemokuur, die 7 dagen duurt. Ik krijg via een centrale lijn, die onder mijn sleutelbeen is ingebracht (een soort infuus), 2 verschillende middelen toegediend. Het een loopt 24 uur per dag, 7 dagen lang, het ander krijg ik alleen tijdens de eerste drie dagen toegediend (vandaag dus voor het laatst) en loopt 3 uur per dag, vanaf ongeveer 14.00 uur.
Daarnaast kunnen er nog allerlei andere medicijnen door die centrale lijn toegediend worden, zoals antibiotica, maar ook bloedtransfusies. Er wordt ook regelmatig bloed afgenomen uit diezelfde lijn. Verder krijg ik nog een hele berg pillen die ik moet innemen, tegen misselijkheid en ter bescherming van mijn organen. Van de chemo gaan ook mijn goede cellen kapot, dus ik word in de loop van de tijd steeds zieker. Hoe ziek, dat weet niemand.
Volgende week dinsdag is de eerste dag na de chemo, al mijn weerstand is dan weg. Ik zit dan in mijn ‘dip’, zoals dat heet. In Delft zou dat betekenen dat ik dan niet meer van mijn kamer af mag, in de kamer wordt dan de druk verlaagd. Maar in het Haga staat de hele afdeling onder die lage druk, dus is mijn bewegingsvrijheid niet zo beperkt (hopelijk voel ik me dan ook niet zó ziek dat ik alsnog alleen maar op mijn kamer kan blijven). De reden dat de bezoekregels hier erg streng zijn (handhygiëne, geen bloemen, geen kinderen onder de 14 jaar, of mensen die zelf bv verkouden zijn, slechts 3 x per dag een uurtje bezoek) is dus ook omdat hier af en toe mensen over de afdeling wandelen die echt heel ziek en zonder weerstand zijn.

Er komt hier elke dag een zaalarts, de diëtiste komt een paar keer per week met tips en om te kijken of ik nog wel eet. Er is een psycholoog geweest waar ik regelmatig mee kan kletsen. En gisteren kwam de fysiotherapeut een fittest afnemen. Aan de hand van de uitslag maakte ze een schema waarmee ik aan de slag kan.
Ik ben sinds gisteren lid van de meest sneue sportklas van Nederland, ik ben de enige die nog haar heeft en iedereen sleept een infuuspaal achter zich aan. Maar het is belangrijk om zo fit mogelijk te blijven, dus 3 x per week gaat ons klasje in de weer met gewichtjes, stepbanken en hometrainers. Op de andere dagen is het de bedoeling dat ik een kwartiertje fiets en regelmatig een rondje rechtsom over de afdeling loop en dat varieer ik dan met een rondje linksom, om de spanning er een beetje in te houden.
Ook is het belangrijk om zo lang het gaat goed te blijven eten. Zoveel mogelijk calorieën naar binnen werken, om straks op te teren, dat is een beetje het advies. Ik mag echt alles snoepen wat ik maar wil. Jammer genoeg gaat alles tegen heug en meug naar binnen. Ik ben steeds misselijk en heb constant een vol gevoel, alsof je nét zwaar getafeld hebt en er meteen daar achteraan weer iemand met een maaltijd voor je neus staat.

Wat heerlijk is, is de stortvloed aan lievigheid van iedereen om ons heen. De postbezorger sluipt met mijn kaarten en pakketjes heel zachtjes de kamers van de andere patiënten voorbij, omdat het anders zo zielig is. De berichtjes die ik lees zijn hartverwarmend en uit allerlei hoeken komt hulp voor thuis. Ik ben ook ontzettend trots op mijn lieve gezin. Dat ben ik altijd al, maar wát een superman en superkinderen heb ik toch. Zielsgelukkig ben ik met ze! 
We voelen ons enorm gesterkt door jullie allemaal en ik ben blij met mijn keuze om mijn verhaal met jullie te delen. Ik pluk daar zelf enorm de vruchten van, merk ik.
Ik lees álles, maar ik reageer maar af en toe, omdat het gewoon niet lukt, qua hoeveelheid en qua energielevel. Ik weet ook dat niemand dat van me verwacht, maar ik wil even laten weten dat ik wel alles zie wat er binnenkomt.

Ik begon dit blog om 6.00 uur vanmorgen, ik heb er steeds een stukje aan geschreven en het is inmiddels 14.30 uur. Het grootste deel van de tussenliggende tijd was ik te beroerd om iets anders te doen dan liggen en mijn eten binnen proberen te houden. Maar nu voel ik me weer even oké, dus ik ga nog maar eens een eindje fietsen, voordat de buuf zo op visite komt.
Tot later!

Liefs, Annemiek