Dag 133
Vandaag was een zonnige dag. In alle vroegte hebben we onze jarige Cato wakker gezongen. Toen ze na het ontbijt en het in ontvangst nemen van haar cadeautje de deur uit was naar school, vertrokken Dennis en ik naar Leiden. Ik kon lekker zonder muts naar buiten, het was warm genoeg. We waren erg vroeg, dus hebben eerst nog koffie gedronken met een taartje.
De controle was gauw klaar. Mijn bloedwaarden zijn stabiel, er gebeurt niet zoveel, maar de dokter is er tevreden over.
Ik voel me ook nog steeds heel goed, dus er was weinig om over te praten. Na de controle werd er nog een extra beenmergpunctie gedaan, omdat ik onderdeel uitmaak van de controlegroep voor een studie. Over een week belt de arts de uitslag daarvan door, maar ik verwacht er niet zoveel schokkends van.
Voordat we vertrokken had ik nog een vraag.
Ik had me het volgende al een paar keer afgevraagd en iemand anders vroeg er van de week ook naar, dus ik vroeg aan mijn hematoloog:
“Dokter, even uit nieuwsgierigheid, als het beenmerg (en dus het bloed) 100% van de donor is, heb je dan twee verschillende DNA profielen in je lijf? Dus het DNA van de donor in het bloed en het eigen DNA in de rest van de cellen?
Kortom, als je iemand zou vermoorden en je laat bloedsporen achter, draait de donor er dan voor op?
Ik vraag dit voor een vriend.”
Waarop ze dit inderdaad bevestigde (en keihard moest lachen).
En nu heb ik me de rest van de dag steeds afgevraagd of er misschien mensen bestaan die jarenlang onschuldig opgesloten zitten wegens misdaden die ze helemaal niet hebben gepleegd, omdat er onomstotelijk bewezen is, aan de hand van hun DNA dat ze de dader zijn.
Aan het eind van de middag heb ik in het stemhokje, in een vlaag van verstandsverbijstering nog even het vakje van Leonie Sazias rood gekleurd, met als enige geldige reden dat ik Dierenmanieren vroeger altijd zo leuk vond op tv…
Tot zover mijn dag, hoe was die van jullie?