DAG -4
Het gaat inmiddels weer iets beter. De misselijkheid is gezakt, ik heb alleen nog een vol gevoel en geen enkele eetlust, een bekend verschijnsel na de chemo, maar ik ben allang blij dat ik even niet misselijk ben. De medicijnen doen hun werk.
Mijn zicht is nog steeds onscherp in het midden, volgens de arts komt dat waarschijnlijk door de grote hoeveelheid vocht die is toegediend en komt dat, hopelijk, vanzelf weer goed.
Dennis en de kinderen zijn vanmiddag geweest en we hebben gezellig een spelletje gedaan. Ik ben net afgekoppeld van het infuus en heb weer even een rondje kunnen lopen op de afdeling. Dat mag met een mondkapje voor, één uurtje per dag, verdeeld over de hele dag, zoals ik dat zelf wil. Meer dan dat mag ik niet van mijn kamer af. In het Haga mocht ik tot de klapdeuren, hier mag ik tot het punt waar de blauwe vloer ophoudt (de rode vloer is lava!).
Het rondje is ongeveer 100 meter, dat zijn zo’n 120 stappen, er zijn in totaal 20 kamers, waarvan 13 bezet door mannen, 4 door vrouwen en 3 leeg. Er hangen 9 schilderijen en er zijn 2 nooduitgangen (dat is wat rondjes lopen met je doet, mensen…?)
Voor wie er langs komt, bezoekers moeten ook een mondkapje voor, ringen/armbanden/horloges/piercings afdoen en handen wassen. Mijn kamer zit altijd dicht, maar je mag gewoon binnenkomen. Als er een rood, rond lampje naast de deur brandt, zit ik op mijn wc en heb ik liever dat je even buiten wacht. Als dat lampje heel lang brandt, ben ik het vergeten uit te doen en moet je maar even kloppen of de verpleging roepen ?
Wat ik nog wilde zeggen, is dat er hier vanaf de dag van de opname wordt terug geteld naar de stamceltransplantatie, een soort van countdown.
Ik voel me een beetje een astronaut, want ik kwam hier binnen op dag -7 en zit inmiddels op dag -4. De bestraling wordt gedaan op dag -1 en de ‘lancering’ van de stamcellen is op dag 0.
Vanaf dat moment gaan we weer optellen. Dan begint mijn nieuwe leven: Annemiek 2.0