Dag 16
En dan ineens, zonder dat ik het zag aankomen, zonder echte aanleiding, komt na 5 maanden en 3 dagen alle angst, verdriet, ellende, pijn, beroerd zijn, eenzaamheid er in één keer uit.
Ik kan alleen nog maar huilen. De tranen blijven maar stromen en ik laat het maar gebeuren.
Nog niet één keer eerder heb ik zo gehuild om alles wat er is gebeurd. Maar vandaag lijkt het ook niet meer te stoppen.
Maar ik huil ook van voorzichtige opluchting, dat het behandeltraject in het ziekenhuis nu bijna klaar is. Dat ik straks naar huis mag zonder nieuwe opnamedatum, maar echt, écht naar huis. Ik kan me nog bijna niet voorstellen hoe dat is. Maar wat ben ik er ontzettend aan toe. Wat heb ik mijn lieve gezin gemist.
De onzekerheid voor de komende twee jaar blijft dicht aan de oppervlakte aanwezig en er zullen nog genoeg hobbels op mijn pad komen.
Maar meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat alles goed komt.
En ook daarom moet ik bij voorbaat al huilen, uit pure dankbaarheid, door te weten dat uiteindelijk alles goed komt met me. Want dat moet.
Het gaat goed komen!
Fijn dat u weer thuis bent
Fijn dat u weer thuis kunt zijn,nog heel veel rust toegewenst,en laat u maar lekker verwennen door uw gezin