Een dagje naar het LUMC
Vanmorgen vertrokken Dennis en ik met de auto richting Leiden. De eerste afspraak in het LUMC was om 9.30 uur gepland en aangezien er nogal wat files stonden met de regen, reden we om 8 uur weg, in de hoop er op tijd te zijn. Dat lukte precies.
De eerste afspraak was op de longafdeling; een longfunctie onderzoek.
Daarna door naar de hematologie poli voor een medische keuring en gesprek met de arts. Aansluitend gingen we langs bij de poli verpleegkundige om kennis te maken en voor bloedafname.
De volgende afspraak was eigenlijk op de hemaferese afdeling, voor de afname van witte bloedcellen, zodat ze die kunnen invriezen voor wanneer die nodig zijn na de stamceltransplantatie in januari. maar ik heb zelf nog veel te weinig witte bloedcellen op dit moment om er ook nog wat van te kunnen missen. Dus dat wordt waarschijnlijk in januari, aan het begin van mijn opname gedaan.
Vervolgens zijn we even lekker gaan lunchen. Van de dokter hadden we groen licht gekregen om in het restaurant van het ziekenhuis te eten, zolang ik maar koos voor verpakte broodjes en niet voor de losse broodjes waar iedereen al aangezeten had.
Omdat we nog wat tijd over hadden zijn we na de lunch alvast mijn medicijnen voor eind deze maand gaan ophalen in de apotheek. Tot op dat moment liep alles keurig op tijd, maar het spreekuur van verpleegkundig specialist Theo, waar we de volgende afspraak hadden was erg uitgelopen. In de wachtkamer was ik ineens doodmoe. Gelukkig was er een kamertje waar ik even kon gaan liggen, dus terwijl Theo alle patiënten wegwerkt, had ik lekker een uurtje geslapen en kon ik er weer tegen.
Met deze Theo hebben we kennisgemaakt, omdat hij degene is die mij, vanaf mijn ontslag na de stamceltransplantatie, de eerste maanden intensief gaat begeleiden op de polikliniek, samen met een team van 4 verpleegkundigen. Hij legde uit hoe dat er zo’n beetje uit gaat zien.
Het is een ontzettend aardige en betrokken man en hij gaf aan de drempel zo laag mogelijk te willen houden. Ook hij benadrukte in het gesprek weer hoe heftig het hele traject nog gaat worden, hoe groot de risico’s zijn, hoe onzeker mijn toekomst is en hoe lang en zwaar het herstel traject wordt.
Als laatste stond er nog een beenmergpunctie op het programma. Ook dit werd gedaan door Theo, geholpen door verpleegkundige Nelleke, die ons naderhand verwende met koekjes en chocolaatjes. Daarmee zijn we dus ook vrienden voor het leven geworden ?
Al met al was het een lange, vermoeiende dag en verlieten we het ziekenhuis pas weer om 16.30 uur. Toen nog een uur in de auto terug naar huis en zo meteen lekker aan tafel.
Om 19.00 uur komt er een team van enthousiaste mensen van de Albert Hein ons huis versieren voor de kerst. Dat had als winactie op Facebook gestaan en wij waren door verschillende mensen opgegeven als kandidaat. Heel lief! We zijn benieuwd hoe het eruit ziet straks. Foto’s volgen, maar nu eerst maar eens eten!