Ik sla altijd zo door…
Het staat hierboven al, ik kan nooit eens iets een béétje, niks kan ik met mate doen, ik sla altijd meteen door. Dat is altijd al zo geweest en dat zal ook wel zo blijven. En dat betekent echt niet dat ik altijd druk bezig ben, hoor. Integendeel, ik kan ook heel goed niksen, wekenlang, want ook daarin sla ik door. Als ik ergens geen zin in heb, ben ik er ook echt niet voor te porren. Ons huishouden is daar regelmatig het sneue bewijs van…
Ik had dat doorslaan een paar jaar geleden met hardlopen. Niet rustig opbouwen en af en toe eens lopen. Nee, meteen alsof mijn leven ervan af hing!
Ik had hetzelfde met haken, met Facebook, met mijn inzet als vrijwilliger op de basisschool, met mijn opleiding de afgelopen twee jaar en met mijn stage. Op dit moment heb ik het met bloggen, handletteren, diamond painten en rondjes lopen over de hematologie afdeling ?
Het is weleens vervelend dat doorslaan, want blijkbaar heb ik het ook met ziek zijn. Nooit ben ik ziek, daar gun ik mezelf geen tijd voor. Maar áls ik dan een keer ziek ben is het geen griepje. Nee, dan is het ook maar meteen leukemie! ?
Maar mijn karaktertrekje heeft ook zo zijn voordelen, want ook mijn vastberadenheid om hier weer fit uit te komen is niet te stoppen!
Gelukkig heb ik ook last van het doorslaan als het gaat om mijn positiviteit, optimisme en mijn gevoel voor humor. Dat maakt dat het allemaal best te doen blijft hier, op de meeste dagen.
Ik ga op dezelfde manier door deze leukemie achtbaan, als hoe ik normaal door het leven ga. Het is dus niet zozeer iets wat ik dóe, het is gewoon wie ik bén.
Ik kijk daardoor ook steeds weer op van alle lieve berichtjes, kaartjes en reacties die me vertellen dat ik sterk ben of dat ik het zo goed doe. En al helemaal van het woord dapper, want als ik me íets niet voel, is het wel dapper. Vraag het maar aan mijn kinderen, zij zullen alle drie beamen:
‘Mama durft echt niks!’ Ik ben de grootste angsthaas die er is. Ik kan het me alleen niet veroorloven om die angsten nu toe te laten, want de meesten staan haaks op mijn doel. Daarbij is in dit geval mijn vertrouwen gelukkig ook veel groter dan mijn angst, want ik neem maar één optie serieus in overweging. En dat is herstellen van deze ziekte.
Dat ik opkijk van al die berichtjes, betekent niet dat ik ze niet waardeer. Integendeel, ze zijn een bron van energie voor me en ik geniet nog steeds elke dag van de post. Vandaag kreeg ik bij de post ook nog een prachtige Delfts blauwe tegel en een heerlijke reep chocola opgestuurd.
Er stonden er ook weer zulke lieve teksten op de kaartjes, dat ik er even heel stil van werd.
“Gaat dit over mij?” denk ik dan. “Ik ben toch maar gewoon wie ik ben?” Maar och, wat raken de woorden me en wat maken ze me warm en blij. Ik voel zoveel liefde en warmte van alle mensen om me heen!
Dank jullie wel, dat jullie er zijn ❤️
