Vandaag ben ik voor het eerst de dag weer voorzichtig begonnen met yoga. Met wat aanpassingen ging dat best en het was weer een fijn begin van de dag.
Toen ik aan mijn ontbijt zat werd bij Katja het bed opgemaakt door twee van onze favoriete verpleegkundigen en hoorde ik één van de twee ‘Wake me up, before you go go’ neuriën, terwijl de ander zei: “Fijn, dat krijg ik de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd”.
Ik zocht het nummer alvast op YouTube en zo gauw ze mijn kamer binnenkwamen om mijn bed op te maken, zette ik het op mijn telefoon aan. Het was zó jammer dat ik daardoor geen filmpje kon maken met mijn telefoon van de dansshow die ze samen maakten van het opmaken van mijn bed. Ik heb echt keihard gelachen, tranen over mijn wangen ???
Na het ontbijt en de visite van de dokter, die niets bijzonders had te melden vandaag, kwam Dennis. Samen met Katja en haar man Stefaan hebben we een spelletje zitten doen.
Na de lunch een middagdutje was er nog een keer bezoek. En toen kreeg ik het bericht dat er een esbl bacterie in mijn urine was gevonden. Niet direct iets om me zorgen over te maken, want er waren er maar heel weinig gezien, maar wel reden voor contact isolatie. Dat betekent dat ik mijn kamer alleen nog maar af mag met handschoenen aan de komende week. En de verpleging verzorgt mij weer met schorten voor en handschoenen aan. Een beetje balen, maar het is niet anders. Het is vooral te hopen dat ik niet ziek word van de bacterie.
Aan het eind van de middag heb ik nog even een beetje gefietst, zittend op een stoel met van die losse trappers er voor, want op een zadel zitten is echt nog geen optie.
En om 18.00 uur kwam mijn broer met het verlossende woord. Ik was er de hele dag niet echt mee bezig geweest. Nog steeds was ik in de overtuiging dat we niet zouden matchen en ik was al aan dat idee gewend geraakt. En toen liet hij de brief lezen.
Ik heb zó hard gehuild, dat de hele afdeling het kon horen en er zullen veel mensen zijn geweest die dachten dat ik slecht nieuws had gekregen. Wat een emoties gingen er door mijn lijf! De ontlading van alle spanning, de geruststelling dat er een donor voor me is en dan ook nog eens mijn eigen broer, de pure blijdschap, de dankbaarheid naar mijn broer, maar óók naar mijn ouders die het juiste DNA hebben doorgegeven en die ik ineens heel erg miste.
Het was een heel heftig moment.
Ik vond het heel moeilijk om zó blij te zijn voor mezelf en tegelijkertijd te weten dat de broers van Katja geen match voor haar zijn en dat de juiste donor voor haar nog niet is gevonden. Katja was ook heel erg blij voor mij, maar het was voor haar ook heel confronterend.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat die donor er ook komt en dat het met ons allebei helemaal goedkomt. Maar het zou zo fijn zijn als het verlossende bericht snel komt, dat zou haar een hoop rust geven.
Voor wie nog twijfelde, alsjeblieft geef je op als donor bij Matchis!
Het was een bijzondere en emotionele dag vandaag, ik denk dat ik vroeg en goed zal slapen vanavond. ❤
