27 augustus

Het afgelopen weekend in Delft is er niet zoveel gebeurd, geen onderzoeken, wel gezellig veel visite gehad. Zondagavond vroeg gingen Dennis en de kinderen naar huis en ze waren nog maar net weg of de paniek brak uit. Ineens vloog alles me naar de keel en de hele avond was ik van slag. Ik zag enorm tegen de nacht op. Ik ben tot 12.00 uur op gebleven, zodat ik niet meer gewekt hoefde te worden voor de laatste medicatie en toen met een slaappil ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.
Vanmorgen werd ik pas om half 8 wakker, dus voor het eerst weer een goede nacht gehad. Maar zo gauw mijn ogen opengingen, was daar ook weer de paniek. Paniek om alles wat er komen gaat en voor alle onzekerheden. Ik kreeg geen hap van mijn ontbijt door mijn keel, maar gelukkig was daar om half negen mijn lieve vriendin Agathe❤
Even later kwamen de mannen van de ambulance me ophalen. Ook dat was weer een stressmoment, ingesnoerd op de brancard brak de paniek weer uit, dus mocht ik op de stoel gaan zitten en Agathe kletste me er doorheen.
En toen kwamen we in het Haga, de 15e verdieping, da’s ook nog wel een dingetje… Maar het uitzicht is prachtig, dat moet ik toegeven. Het duurde een tijdje voordat duidelijk werd wat er ging gebeuren en dat was voor mijn gemoedstoestand niet bevorderlijk. Maar wat was ik blij met Agathe naast me, die me steeds weer geruststelde. Dennis was er niet bij, omdat hij Cato uitzwaaide op haar eerste schooldag.
Uiteindelijk gingen we na de lunch naar de OK om de centrale lijn te laten plaatsen, waardoor de chemo en andere medicijnen toegediend gaan worden. Agathe mocht eigenlijk niet mee naar binnen, maar gelukkig was er een lieve assistent, die zag dat het voor iedereen beter was als ze wél bij me mocht blijven. Ook hier kletste ze me er weer doorheen en de lijn zit erin!
Verder is er, behalve een ECG en wat uitleg over de start van de chemo morgen en wat bezoekjes van diverse artsen, niet zoveel gebeurd. Toen Dennis en de kinderen kwamen, ging Agathe naar huis. We hebben even samen gekletst en geknuffeld en toen gingen ook zij weer naar huis. Morgenochtend tussen 10 en 11 start de chemo. Pfff…..
Omdat ik als een berg tegen de nacht op zie, slaapt lief vriendinnetje Miranda vannacht naast me. Samen met haar durf ik de nacht wel aan. Ik ben me altijd al bewust van de fantastische mensen die wij om ons heen hebben, maar ik ben de afgelopen dagen zó dankbaar voor alle liefde, op alle manieren van iedereen.