23 augustus

Vandaag, donderdag 23 augustus, gaat de boeken in als een gitzwarte dag in mijn eigen kleine wereldje. Voor de rest van de wereld was het vast een heel gewone dag.
Op de dag nadat we terug gekomen waren van vakantie, 4 dagen eerder, voelde ik me niet zo lekker. Hoesten, keelpijn, moe en wat verhoging. De dagen erna knapte ik niet op en dinsdag kreeg een rare, pijnlijke bult op mijn kin. Net zo één als ik op vakantie had gehad, op mijn lip, na mijn zoenpartij met een eland. Woensdag kwam er een bult bij op mijn voorhoofd en de keelpijn was niet minder geworden. Daarom belde ik vanmorgen toch maar even de huisarts. Ik mocht meteen even langskomen en we hebben samen nog zitten lachen om het elanden verhaal. “Ik zie dat je in ieder geval een keelontsteking hebt, daar zal ik een kuurtje voor geven”, zei ze. Een kuur die ook een breed scala aan bacteriën te lijf gaat, dus met een beetje geluk zou ik ook van mijn ‘builenpest’ af zijn, zoals ik het zelf gekscherend noemde. “Én”, zei de dokter, “omdat je vóór de vakantie óók al wekenlang hoestte, heb ik het vermoeden dat je kinkhoest hebt.” Met een receptje voor de kuur en een labformulier om bloed te laten prikken voor kinkhoest en nog wat andere waarden vertrok ik naar het priklab in het ziekenhuis. Volgende week zou ik de huisarts mogen bellen voor de uitslag. Daarna ben ik even gezellig naar mijn vriendinnen gefietst voor een bakkie.
Toen ik weer thuis was ben ik op bed gaan liggen, zodat ik weer een beetje uitgerust en gezellig zou zijn wanneer de rest van de familie thuis zou komen.
En toen belde de huisarts…
“Mevrouw Lutz, ik bel u over de uitslag van het bloedonderzoek.” Daarna zei hij nog van alles, maar het enige dat ik nog weet is: “U moet nu meteen naar het ziekenhuis, ze weten dat u komt.” en “er is het sterke vermoeden dat u acute leukemie heeft”…

Dennis en Floor waren op dat moment onderweg naar huis, Cato was uit logeren en Stijn met vrienden naar de stad. In paniek appte ik mijn lieve vriendinnen, waar ik ’s middags nog gezellig mee had zitten kletsen, met het bericht. Miranda was binnen 5 minuten bij me. In die 5 minuten heb ik een tas volgepropt met alles wat ik voor een paar dagen nodig denk te hebben. Toen kwamen Dennis en Floor thuis, Miranda nam Floor even mee naar huis en Dennis en ik zijn naar het ziekenhuis gegaan. Een longfoto werd gemaakt, een flinke hoeveelheid bloed afgenomen en ik moest urine inleveren. Inmiddels werd ons duidelijk gemaakt dat het niet de vraag is óf ik acute leukemie heb, maar welke vorm het is. Daarover moet een beenmergpunctie morgen uitsluitsel geven. Ook wordt er morgen een echo van mijn buik gemaakt. Op ons verzoek kwamen Frits en Miranda naar het ziekenhuis om Stijn en Floor te brengen. We hebben ze meteen alles verteld wat wij wisten en de paniek en het verdriet waren heftig, wat was dit moeilijk! Morgenochtend haalt Dennis Cato op bij haar logeerpartij en heeft hij de moeilijke taak het haar ook te vertellen. Als morgen alle uitslagen bekend zijn, zal er een oncoloog komen vertellen wat het behandelplan wordt. Maar dat het heftig en intensief zal zijn is me al duidelijk gemaakt.
Please think positive thoughts for us