Het gaat gelukkig weer beter met me dan in het afgelopen weekend.
Sinds maandagochtend is de koorts is weg. Ik moet waarschijnlijk de komende 2 dagen nog aan de antibiotica blijven, maar dat hoor ik vanmiddag, na het grote, wekelijkse artsenoverleg. Het zou ook kunnen dat ik vanmiddag al mag stoppen. Het voordeel daarvan is dat ik dan los ben van het infuus.
Mijn conditie en spierkracht zijn weer 10 stappen terug. Zo fit als ik vrijdag was, zo’n bejaardenconditie heb ik nu. Dat is weer een kwestie van opbouwen. Maar op zich voel ik me wel weer goed vandaag.
Ik heb alleen weer een nieuwe uitdaging, die het opbouwen van conditie lastig maakt. Sinds zaterdag doet mijn lies pijn, waarschijnlijk heb ik een spier verrekt met een hard core yoga sessie zaterdagochtend. Ik probeer bij de yoga steeds alles te doen wat Katja doet, maar die is haar leven lang al super sportief, heeft haar halve leven aan professioneel ballet gedaan en legt met het grootste gemak haar benen in haar nek. Ik werd daarentegen altijd als laatste gekozen bij de gym.
Die pijn werd in de loop van de week steeds erger. En alsof dat nog niet vervelend genoeg was, heb ik er sinds zondag nog klachten bij gekregen. Ik zal jullie de details besparen, maar voor de moeders onder ons: mijn onderkant voelt ongeveer hetzelfde aan als een ontplofte egel daags na een bevalling. Kortom, een vervelende pijn, die vooral het gaan zitten en weer opstaan heel akelig maakt. Als ik eenmaal zit of sta, gaat het wel weer.
Bijkomend effect is dat ik, bij wijze van Pavlov-reactie, steeds als ik ga zitten, trek krijg in beschuit met muisjes.
In de loop van de middag komt de gynaecoloog even langs om te kijken wat het probleem kan zijn, want de hematoloog weet niet zo goed wat ze er mee aan moet.
Voor de mensen die, net als ik, altijd in plaatjes denken: sorry voor deze informatie. Voor de rest van de mensen: ik zal dit blog niet voorzien van begeleidende foto’s.
Tot slot valt er bij mijn broer vandaag óf morgen een brief op de deurmat, waarin staat of hij wel of geen geschikte match is. Hij komt me de uitslag meteen vertellen.
Hoewel ik sterk overtuigd ben van het feit dat hij géén match is, wat enkel gebaseerd is op het feit dat we in níets op elkaar lijken (hij heeft bijvoorbeeld haar en ik niet, merkte Katja daarnet fijntjes op) hoop ik er uiteraard stiekem tóch op, dat het nou net dít stukje in ons DNA is dat wél overeenkomt. Uiteindelijk vind ik het dus toch spannender dan ik steeds gedacht had.
*De gynaecoloog is nét langs geweest. Het is niets om me zorgen over te maken, het zijn ontstoken talgklieren, die normaal gesproken gewoon genezen, maar door het uitblijven van witte bloedcellen ruimt mijn lichaam niks zelf op. Hopelijk gaan warmtecompressen helpen en zolang het geen enorm abces wordt, hoeft er verder niks aan gedaan te worden. Zo gauw ik zelf weer witte bloedcellen ga aanmaken lost mijn lijf het vanzelf op. Dus daar zal ik dan maar eens mijn best op gaan doen!
