Ik heb vannacht niet zo best geslapen, maar ook niet heel slecht. Ik werd gewoon heel vaak wakker, elk halfuur zo’n beetje, maar ik viel ook steeds weer snel in slaap. Overdag lijkt er een beetje een patroon te zitten in hoe ik mij voel. Net als de afgelopen 2 dagen werd ik ook vanmorgen om 5 uur misselijk wakker. En dat gevoel gaat eigenlijk niet meer echt weg, ondanks medicatie. Ik probeer een wit boterhammetje of wat yoghurt te eten, ik fris me op en kleed me aan in een bejaardentempo, krijg de dokter een keer op visite, maar tot een uur of 13.00 á 14.00 is het een beetje afzien en de klok vooruit kijken.
Maar na de lunch, die ook niet van harte naar binnengaat knap ik een beetje op. Dan ga ik mijn kamer af en een beetje rondwandelen op de afdeling, mits er geen etensluchtjes hangen, want anders ben ik meteen weer terug in mijn eigen Fort Knox. Ik probeer elke dag een kwartier te fietsen en wat oefeningen op de stepbank te doen. Ik heb vandaag voor het eerst weer even zitten haken, ik lees wat of kijk een beetje tv. En er komt 100 keer op een dag iemand langs die vraagt: Mevrouw Lutz, wat wilt u eten? De vraag alleen al is genoeg om mijn maag te laten protesteren, maar ik heb gisteren gemerkt dat ik als avondeten een tosti gelukkig goed verdraag. Verder probeer ik elke dag melk en eiwit- en proteïnerijke drankjes naar binnen te werken en volgens de diëtiste kan ik beter een stukje fudge of chocola eten dan een appel, dus dat doe ik ook braaf, tegen het eind van een dag, als mijn maag het toelaat.
Christa bracht armbandjes voor me mee . Voor de kinderen gebruiken we soortgelijke bandjes tegen reisziekte. D.m.v. drukpunten moeten de bandjes dat gevoel (ook veroorzaakt door chemotherapie) tegengaan. Ik hoop dat het helpt! Morgenochtend doe ik ze meteen om.
Ik krijg ook elke dag visite, daar kijk ik naar uit en geniet ik van, maar merk daar ook aan dat mijn energielevel daalt. Die 3 uurtjes op een dag, zijn ook echt genoeg. Dat is geen overdreven regel.
Vanavond kwam er een lieve vriendin langs, die mijn haar wilde knippen. Dan is de overgang van lang haar naar kaal over een week niet zo groot en sta ik straks ook niet met zulke lange plukken haar in mijn handen. Floor en Catomochten helpen en hebben allebei een vlecht gemaakt en afgeknipt om mee naar huis te nemen. Daarna heeft Shirley een lekker kort modelletje geknipt, waarvoor dank(!) en het bevalt prima!
Nu ga ik proberen nog wat calorieën naar binnen te werken, in de hoop dat de misselijkheid morgenochtend een beetje meevalt.
Oja, morgen verhuis ik naar een andere kamer (waarschijnlijk nummer 30). Ik heb vanavond al een beetje ingepakt. Dus morgen kan ik eindelijk de enorme berg kaarten ophangen op mijn nieuwe stekje!
Welterusten allemaal 
❤
