Gisteren heeft de hele dag mijn mond pijn gedaan. In eerste instantie vooral mijn tandvlees, waardoor eten erg lastig werd. En in de avond was het met name mijn tong, die zó pijnlijk was dat ik bijna niet meer kon slikken. Om 22.00 uur heb ik nog pijnstilling gekregen en rond middernacht ben ik in slaap gesukkeld.
Om 1.00 uur werd ik wakker van de nachtdienst, die heel zachtjes probeerde slingers op te hangen in mijn kamer, voor mijn verjaardag. Zodra ze zag dat ik mijn ogen open had ging ze er stilletjes vandoor, maar de pijn was weer helemaal terug, dus slapen zat er niet meer in. Tot 3.00 uur heb ik het nog geprobeerd, maar toen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn. Slikken lukte niet meer en ik ben even gaan vragen of ik nog iets kon krijgen aan pijnstilling. Met pillen, geprakt in een beetje vla, en een glas ijswater ben ik weer terug gegaan naar mijn kamer en daar zit ik nu te wachten tot de pijn zover zakt dat ik weer kan slapen.
Het maakt de nacht, die toch al niet mijn mijn beste vriend is, er niet beter op. Net nu ik weer een beetje trek begon te krijgen, lukt eten niet meer. Hoe ironisch…
Morgen zal ik waarschijnlijk overgaan op kunstmatige voeding, want het gevecht om zelf te eten wordt te groot. Ik wil wel proberen om wat yoghurt of appelmoes te blijven eten, om mijn maag en darmen actief te houden. Maar mijn verjaardagstaartje krijg ik via het infuus, denk ik.
Het is nu 4 uur en het lijkt erop dat de pijn een beetje gaat zakken, dus ik ga zo nog maar eens proberen wat slaap te pakken. Werd het alvast maar weer een beetje licht buiten, dan kon ik de nacht achter me laten en was mijn wereld niet meer zo somber en alleen.
Was ik maar gewoon thuis bij mijn liefsten in plaats van in deze boze droom.