Maand: november 2018

Pfff….
De tijd kruipt hier voorbij de afgelopen twee weken. Ik hoop maar dat mijn witte bloedcellen opkomen, vóórdat ik hier van verveling ben doodgegaan…
Pantoef heeft inmiddels al het loodje gelegd.
#dagendurenzoooooolang

Wanneer ik ’s morgens wakker word, voel ik het heerlijk zachte, nieuwe babyvelletje onder mijn voeten en aan de binnenkant van mijn handen.
En dan denk ik elke ochtend: elk nadeel heb ze voordeel!
Hoewel ik niemand een kuurtje Cytarabine zou aanraden om het doel te bereiken. Dat nou ook weer niet… ?

Even snel een samenvatting van de afgelopen dagen:
Maandag was er ’s avonds een koor dat kwam optreden in onze huiskamer. Dat was leuk! Jammer dat Floor op weg naar huis nog even snel haar duim brak…
Vanmiddag broerlief nog op visite gehad.
Vanavond hebben we het verjaardag spel van Ik hou van Holland gespeeld, erg gelachen!
Gisteren en vandaag heb ik op beide dagen 11.000 stappen gelopen én 5km gefietst én yoga gedaan, ondanks dat ik me een beetje loom voelde.
Ik heb mijn surprise af! Maar daar kan ik verder niks over zeggen…
Mijn witte bloedcellen komen héél langzaam op, het wordt aftellen nu voor ik naar huis mag. Vandaag nog wel een zakje bloedplaatjes gekregen.
En dan ga ik nu gauw Netflixen en cola met chips in bed eten, nu het nog kan. Want thuis mag het niet ?

Geen blog vandaag, alleen een #MiekieHow

Na een heerlijk weekend thuis, ben ik vanavond door Stijn weer teruggebracht naar mijn tweede thuis, kamer 27 in het Haga.
Zaterdagochtend was Dennis me al vroeg komen ophalen in het ziekenhuis en de rest van de dag heb ik genoten van lekker thuis zijn. Geen bijzondere dingen, maar gewoon lekker op mijn eigen bank hangen, poes op schoot en de kinderen die in en uit liepen van scouting, naar baantjes en de stad om te shoppen.

Cato vertrok ’s middags voor een nachtje slapen bij scouting. Ze kon een kookinsigne verdienen en de ouders waren daarvoor uitgenodigd om aan te schuiven aan het diner, dat ingekocht, bereid en uitgeserveerd werd door de scouts. Het was niet erg verstandig voor mij om daarbij te zijn, dus ging Dennis er samen met Floor naartoe. Stijn moest ’s avonds nog even werken, dus ik was twee uurtjes alleen thuis, maar met buurvrouw Christa paraat als achterwacht.

Toen iedereen, behalve Cato, weer thuis was hebben we een gezellig zaterdag avondje gehouden met het jaren 80 programma van Linda de Mol op tv en met bitterballen en Radler 0.0 op tafel. Heerlijk!
’s Avonds ben ik lekker in mijn eigen bedje gekropen met mijn lief, zonder afscheid te hoeven nemen. En ’s nachts maar één keer gedesoriënteerd wakker geworden.

Vanmorgen met zijn viertjes weer aan het ontbijt en om 13.00 uur kwam ook Cato weer thuis. We hadden al een hele tijd geleden kaartjes gekocht voor de Ernst & Bobbie Sinterklaasshow hier in de buurt, georganiseerd door de Jumbo. Tot het laatst toe heb ik getwijfeld of ik mee zou gaan. Ik moest van de artsen drukte en grote groepen mensen vermijden en dan vooral kinderen. Als ik dus érgens niet moest zijn was het wel bij de Ernst en Bobbie sinterklaasshow…
Ik neem alle adviezen van de artsen steeds heel serieus en zeker als het om mijn veiligheid gaat. Maar ja, ik keek ook ontzettend uit naar een gezellig middagje lachen, dus met een mondkapje voor en wat aanpassingen hebben we het erop gewaagd. De eigenaar van de Jumbo heeft ontzettend lief met ons meegedacht en er voor gezorgd dat we niet in de drukke wachtrij hoefden te staan en had plaatsen gereserveerd, waardoor ik niet tussen de mensenmassa in zat. Ook mochten we na afloop van de show nog even backstage voor een meet en greet met onze helden. Het was echt superleuk!

Toen we goed en wel terug naar huis gewandeld waren, was het al weer tijd voor Cato om naar zwemmen te vertrekken. Vandaag konden er weer twee diploma’s behaald worden, dus ook dat was iets waar ik graag getuige van wilde zijn. Ik hoefde ook hier niet in de drukte op de tribune te zitten, maar mocht beneden aan de rand van het bad kijken. Zo fijn, al die mensen overal, die zo met ons meedenken en er alles aan doen om het allemaal wat makkelijker te maken voor ons!

Nadat Cato ontzettend haar best had gedaan en een diploma en een certificaat in de wacht gesleept had, zijn we weer naar huis gefietst en hebben we lekker gegeten met z’n vijven. Als toetje voor een heerlijk weekend hebben we nog naar de film Het paard van Sinterklaas gekeken en toen was het tijd om me weer te melden in Den Haag.

Het is inmiddels de hoogste tijd om mijn ogen dicht te doen, ik zal vast prima slapen vannacht! Het was een heerlijk weekend en iedereen die daaraan heeft bijgedragen; heel erg bedankt! ❤

 

Vandaag mocht ik na een week antibiotica weer van het infuus af! Heerlijk! Alles is fijner als je je gewoon los kunt bewegen. Dat begint al met douchen en aankleden ’s morgens. Ik heb vandaag niet zoveel bijzonders gedaan. Vanmorgen had ik gezellige visite en verder heb ik vooral veel bewogen. Yoga in de ochtend en drie keer een halfuur wandelen in stevig tempo, verdeeld over de dag. En vanmiddag bij de fysio zwoegen op de fiets en krachttraining gedaan.

Een fietsfilmpje zou de fysiotherapeut nog naar me mailen, maar ik heb het nog niet binnen.
Ik heb ook een foto van mijn status gemaakt, waarop ik bij elke sessie een sticker mag plakken. Die stickers zijn een verbeterpunt, waar Katja en ik de eerste weken constant om hebben gezeurd, net zolang tot we het voor elkaar hadden! En inmiddels is er geen patiënt meer die zonder sticker weggaat na het sportuurtje. Ook alle stoere mannen willen eerst een zeemeerminplaatje na hun training, voordat ze weer naar hun kamer teruggaan ?

Ik had eigenlijk mijn stappen naar de 10.000 willen afronden, maar tijdens de laatste 1.000 stappen voelde ik blaren ontstaan op het nieuwe, roze babyvelletje onder mijn voeten. Toen ben ik maar gestopt, want het zou een beetje zuur zijn als ik morgen niet buiten kan wandelen, terwijl ik de hele week zo hard heb getraind op mijn conditie en beenspierkracht.

Want geen infuus meer, betekent dus ook lekker naar huis voor het weekend!
Het is vandaag precies 3 maanden geleden dat ik, op 23 augustus, heel plotseling werd opgenomen in het ziekenhuis. En in al die 3 maanden heb ik maar 13 nachten naast mijn liefste kunnen slapen. Maar daar komt morgen dus gelukkig weer een nachtje bij! ❤

Ik sla altijd zo door…

Het staat hierboven al, ik kan nooit eens iets een béétje, niks kan ik met mate doen, ik sla altijd meteen door. Dat is altijd al zo geweest en dat zal ook wel zo blijven. En dat betekent echt niet dat ik altijd druk bezig ben, hoor. Integendeel, ik kan ook heel goed niksen, wekenlang, want ook daarin sla ik door. Als ik ergens geen zin in heb, ben ik er ook echt niet voor te porren. Ons huishouden is daar regelmatig het sneue bewijs van…

‘What a difference a day makes’

Ik zit weer in het zadel hoor!
* Goede nacht geslapen ✅
* Koorts weg ✅
* Dag doorgekomen zonder paracetamol ✅
* Energie weer terug aan het winnen ✅
* Middagdutjes zijn voor mietjes ✅
* Halfuur yoga gedaan ✅
* 20 minuten gefietst ✅
* 5000 stappen gelopen ✅
* Eenhoorn kunstwerk afgemaakt ✅
* Tegel voor aan de wand gehandletterd ✅
* Gedineerd met broer Gerard ✅
* Spelletje gedaan met Dennis, Stijn en Cato ✅